Fyrr má nú aldeilis vera vanþakklætið.

Sumir eru svo innilega vanþakklátir að ég get ekki orðum bundist. Sumarið hér á landi er búið að vera yndislegt. Sólin leikið um okkur alla daga og gert okkur glöð og fallegri. Það kemur einn rigningadagur og innra eðli sumra kemur í ljós. Bullandi vanþakklæti.

Þannig var að í dag ákvað ég að fara út og athuga hvort grasið í garðinum væri ekki að jafna sig eftir illa meðferð vinnuskólans. Fyrir tæpri viku dreifði ég blákornum og grasfræjum svo grasinu liði betur. Einnig hef ég samviskusamlega farið út á hverju kvöldi og vökvað allan garðinn. Þannig fyrir hönd garðsins var ég ánægð að það væri komin rigning. Valhoppaði útí garð raulandi mér finnst rigningin góð lalalalala.

 

Þegar ég er að rýna í grasið sé ég 2 laufblöð liggjandi í grasinu. Í haustlitunum dimm rauðum og haustgulum. Stóra tréð í garðinum er farið í fýlu. Ég meina einn rigningardagur og það fer að fella lauf og láta eins og það sé haust. Það er náttúrulega ekkert nema frekja og vanþakklæti.

En fyrir þá sem höfðu áhyggjur þá heilsast grasinu mínu vel.

Athugasemdir

[Oddný (IP-tala skráð) 20.7.2007 kl. 23:17]

Fjúkket... ég var næstum farin að gráta af áhyggjum af grasinu þegar þú loksins komst að aðal atriðinu, grasinu heilsast vel! ;)

[Ólöf Anna , 20.7.2007 kl. 23:29]

haha vissi að samúð landans er hjá grasinu mínu. Það er allt kertafleytingunni á tjörninni í gær að þakka að því líður betur.

[Jenný Anna Baldursdóttir, 25.7.2007 kl. 23:23]

Tréð jafn andskoti vanþakklátt og Íslenska þjóðin. Hehe